Oude jazzplaten in een nieuw, hip kleedje stoppen. Het idee moet zo oud als de straat zijn, want Blue Note en Verve ondernamen zulke stunts al jaren geleden. Is er nog genoeg draagkracht voor dezelfde oefening te herhalen met het Duitse jazzlabel MPS? Eigenlijk niet, en zeker niet indien je hoge verwachtingen koestert. Een handvol bekende producers namen een selectie uit de MPS-catalogus onder handen; resultaat is vijftien brave herwerkingen. De meeste remixes zijn behoorlijk flauw, en het is maar de vraag of dat ze langer dan een weekje in de platenkast zullen overleven. Veel plaats voor experiment of nieuwe tendensen (nu-jazz, broken beats, …) is er niet: je krijgt gewoon wat loungy, afgestofte versies op je bordje. Het een en ander valt misschien te verklaren door het feit dat er nog alleen gemixte tapes van de originele nummers beschikbaar waren (en dus niet de flexibelere meersporenopnamen), wat natuurlijk de creatieve mogelijkheden van de heren producers sterk inperkte. Toch hadden we veel meer verwacht van de Dzihan & Kamiens, DJ DSLs en Stereo MC’s van deze wereld.
Compagnon van deze remixplaat is ‘Jazzworks’, een compilatie met de originele versies van ‘Jazzreworks’. Aangezien de keuze van de samenstelling gebeurde in functie van het samplefähige karakter van de deuntjes – en nooit met het idee van een volwaardige verzamelaar in het achterhoofd – wisselt de kwaliteit te sterk. Bekende titels worden afgewisseld met erg obscure nummers; van kalme jazz in kwartetbezetting schakelen ze bij MPS over op groovy sitar-kitschgedrochten of uit zijn context gerukte bossatunes. Als dubbelcd had je dit project misschien nog een kans kunnen geven, maar twee aparte zoutloze schijfjes uitbrengen ruikt iets te sterk naar geldgewin.