Hij verraste een jaar geleden de elektronische dansmuziekliefhebbers met zijn debuut Alcochofa, een zeer geprezen en vernieuwende plaat. Hij maakte meteen weer schokgolven in het publiek door zijn knappe deejaysets en werd resident van de befaamde Londense club Fabric. Hij speelde een aantal maal back-to-back met het bevriende icoon Richie Hawtin – onder meer op de Cocoonparty’s op Ibiza – en er werden allerhande dik verdiende prijzen naar hem geslingerd. Hij was ongetwijfeld de man van het jaar in de scene. Een druk jaar dus, maar plots heeft de verduivelde Ricardo Villalobos al een tweede, volwaardige album klaar! Ditmaal ging de in Berlijn wonende Chileen in zee met Perlon, een klein label gespecialiseerd in minimale elektronica uit zijn thuisstad en waarop hij al van in het begin van zijn carrière regelmatig 12inches uitbracht. Wie dacht dat de man door het vele deejayen meer op de dansvloer gericht materiaal zou gaan produceren, komt bedrogen uit. Thé au Harem dArchimède is immers moeilijker, abstracter, minimaler en soms experimenteler dan zijn voorganger. De vreemde vocalen liet Villalobos bovendien achterwege, behalve in True To Myself. Pertinent aanwezig zijn de percussielijnen, maar nooit worden deze in de typische dansrichting gelegd. Onplaatsbare klankpatronen doorkruisen de subtiele en dikwijls melancholische tracks. Maar het is een warme weemoed, voorzien van een zuiderse tinctuur; verbluffend mooi. Hadden we al verklapt wie onze man van het jaar is?