Het trio Demode uit Rome grossiert ook op zijn derde album in noise en jazzcore. Niet alleen Zu geeft er tegenwoordig een ferme lap op daar in Italië, dit Demode weet ook de freakklepel hangen. Grotendeels in het Italiaans zingend, wat voor hen de doorbraakmogelijkheden jammer genoeg een stuk kleiner maken, musiceren ze een lekker potje Ruins-stoofpot bij elkaar. Anarchopunkstructuren worden vermengd met avontuurlijke jazz en progrock. Het zet ze muzikaal in één lijn met bijvoorbeeld Sabot, maar evengoed met een Victims Family of een minder gekke versie van Primus. Niet te ingewikkeld en niet te chaotisch, behoorlijk funky bij momenten en toch lekker ruw. Demode mag dan bij vlagen een stevig gitaartje neerzetten, gelijkgestemde zielen als die van The Ex maakten twintig jaar geleden ook maar een potje vooruitstrevende herrie en klinken vandaag de dag als popmuziek met een weerhaakje voor geoefende oren. Demode vergt minder inspanning, maar loont des te meer.