Sedia bevindt zich in het muzikale spectrum dat Sonic Youth en The Ex zon tien jaar geleden al uittekenden. Het trio is gelukkig voldoende inventief om de herkenbare ingrediënten op een eigen wijze in te kleuren. Dit doen ze vooral door er behoorlijk op los te improviseren zonder eindeloos verder te borduren op een paar losse ideetjes. De zes nummers blijven net als het cdtje kort. Sedia vangt aan met twee rustig voortkabbelende miniatuurtjes om daarna alle remmen los te laten en de gitaren de noise in volle hevigheid te laten opzoeken. Instrumentale mathrock die in een rechtvaardige wereld door Albini zou zijn geproduceerd en meteen een ruimer gitaarminnend publiek zou kunnen aanspreken. Bron Y Aur verwijdert zich met elke release verder van het rockidioom ten voordele van geïmproviseerde avant-garde jazz. De jams zijn losser en trager dan vroeger, het geluid wordt fragmentarischer met als gevolg dat er nog nauwelijks over afgewerkte songs kan worden gesproken. Daardoor klinkt ‘Quien Sabe?’ eerder als een sessie van een groep goed onderlegde jazzgrootheden. Het is een ferme stap vooruit voor een kwartet Italianen die beweren zwaar beïnvloed te zijn door bluesy hardrockgrootheden als Led Zeppelin, krautrock en free jazz. King Crimson meets Colossamite na een avondje stappen met Flying Luttenbachers, experimenteel en vernieuwend zoals we het graag hebben. Het lijkt wel alsof Wallace zich wil profileren als het Italiaanse equivalent van het gerenommeerde Skin Graft, en daar zeggen we geen njet tegen.