De drie titels staan voor de drie nummers die deze door piano overheerste plaat telt. Atmosferische klanklandschappen zijn het. Hypnotiserend en minimaal van toon glijden de pianoklanken door de kamer. Zonder dat we er erg in hebben verschuiven de gespeelde motiefjes en evolueren de nummers van klankkleur tot klankkleur. Vooral het nummer Redra, dat net iets meer dan een half uur duurt, leunt nauw aan bij het repetitieve minimalisme van vroege Philip Glass, Terry Riley of LaMonte Young. Deze cd is een minimale wereldreis van mathematische segmenten en secuur uitgewerkte, maar petieterige, verschuivingen. Geen beats, geen ritme, geen stemmen, alleen onaardse sferen die door voortdurende herhaling een rustgevend effect krijgen. Of iemand juist daardoor de gordijnen injagen natuurlijk.