Even googlen op The Knife levert een aardig scala aan reacties op. Er zijn schatzoekers die dit album van het Zweedse duo al in 2003 bejubelden toen het daar in het hoge Noorden al uitgebracht werd,;er zijn piskijkers die het een irritant plaatje vinden. De liefhebbers roemen het frisse electropop-geluid van broer Olof Dreijer en zus Karin Dreijer. Deep cuts is feitelijk niets meer dan pure pop. De muziek heeft een sterk elektronische basis en de term electropop wordt logisch aan The Knife verbonden. Zus Karin klinkt soms als Kate Bush en vrouwenzang over electrogeluiden roept natuurlijk ook vergelijkingen met Peaches en Chicks on Speed op, hoewel sommigen hun fantasie volledig de vrije loop laten en zelfs Björk en, houdt u vast, Bloem de Ligny noemen. Wil iemand Miss Kittin nog even noemen, dan hebben we alles wel weer gehad?
De grootste lof verdient Deep Cuts voor de afwisseling. Veel electropop-platen roepen na twintig minuten al gaapneigingen op, maar het Zweedse duo houdt het een uur spannend. De afwisseling in tempi, zang, de vele verwijzingen naar het synthesizerverleden en het maffe gebruik van steeldrums en de oprispingen van andere rare geluiden houden de stemming er goed in. Er wordt ook nog eens een dvd bijgeleverd met leuke videoclips. Blijft er nog maar een kritisch punt over, waarom hebben we hier een jaar op deze plaat moeten wachten?