De biografie van Joe Shetcliffe laat zich lezen als een manische hagiografie uit één of ander Brits muziektijdschrift. Op 15-jarige leeftijd wordt de Brit ontdekt door Req en al gauw deelt hij het podium met avant-hoppers als Sage Francis, Boom Bip en Sole. Onder het lyrische pseudoniem Mummy Fortuna’s Theatre Company brengt hij bejubelde platen uit op Lex records, de hiphop-divisie van het prestigieuze Warp. Op korte tijd ontplooit de jongeman zich als een multi-instrumentalist, die elk nieuw instrument in een handomdraai beheerst. Zijn tienerjaren nog maar net ontgroeid, zoekt hij dan ook bredere muzikale horizonten op. Hij herdoopt zich tot Sketchie en versmelt melancholische postrock met hiphop-beats. Tot zover de peptalk. In zijn beste momenten weet Sketchie inderdaad sfeervolle, breedvoerige nummers (vb. Feud at Saint East´s) te ontwikkelen waarin gitaren, pianos, vervormde stemmen, mild stuiterende breakbeats en andere elektronica samenspannen. Al te vaak voeren zijn blunted hiphop-beats ons echter terug naar het zootje van kleffe jaren 90 trip-hop, en daar hebben wij uiteraard geen boodschap aan.