Jazzmuziek is niet meer wat het ooit geweest is. Althans, als het aan de jongste generatie muzikanten ligt. Zij grijpen even makkelijk terug naar oude (beproefde) vormen, als dat ze ongebaande paden betreden. De cd Gloom In Major van de formatie Roomtone en de verzamelaar 1000 Years Of Jazz Compilation Part I laten dat goed horen. Beide zijn een (gedeeld) initiatief van het Nederlandse muzikantencollectief TryTone. Roomtone werd mede geïnitieerd door Muzieklab Brabant, en is gecentreerd rond gitarist Jeroen Kimman. De compilatie-cd 1000 Years Of Jazz komt voort uit de gelijknamige concertserie die TryTone organiseerde in het Amsterdamse Bimhuis.
Roomtone laat Jeroen Kimman horen met Wiek Hijmans (gitaar), Sandor Caron (elektronica), Koen Nutters (contrabas) en Pascal Vermeer (drums) een opvallende combinatie van gevestigde sterren en aanstormend talent.
Het resultaat mag er zijn, maar is niet wereldschokkend. Zoals te verwachten valt, voert de gitaar de boventoon. Of beter gezegd: gitaren; de speelwijze van Kimman verschilt nogal van die van Hijmans. Gloom In Major begint nogal tam, wordt even later wat heftiger, om toch overwegend een tamme indruk achter te laten.
Is dat verkeerd? Niet als je van rustige muziek houdt. Wel als je het idee hebt dat deze muzikanten wellicht beter voor de dag zouden komen in plotselinge stroomversnellingen. Het laatste nummer van deze cd, Een stukje gezelligheid is daarvan een goed voorbeeld. Jammer dat daarvan niet meer proeven op deze cd staan.
Roomtone levert ook twee nummers aan de cd !000 Years Of Jazz Compilation Part I. Het is wrang, maar beide stukken, Lift en The Smurf, zijn veel leuker dan wat Gloom In Major te bieden heeft. Of de bezetting van Roomtone op de 1000 Years Of Jazz-avond(en) in Amsterdam identiek is met die van haar eigen cd, is onduidelijk bezettingen (en data) worden op de verzamelaar niet gemeld.
De (nog steeds lopende) 1000 Years Of Jazz-concertserie heeft tot doel jonge impro muzikanten te koppelen aan DJs uit de moderne jazz. Vaak werden de avonden opgebouwd rond enkele, inhoudelijk tegenovergestelde muzikanten. In de praktijk (zo lijkt deze cd aan te geven) traden er in deze serie vaak bestaande bands op als New Cool Collective, Sfeq en Zuco 103. Leuk om te horen hoe ook zij het experiment niet uit de weg gaan. Zo overstijgt Ms Wilson van New Cool Collective haar toch redelijk gebruikelijke gezapige niveau, bevestigt Sfeq haar naam als avonturier op het snijvlak van impro en elektronische Dance, en komt ook Zuco 103 niet onaardig voor de dag.
Interessanter zijn echter de bijdragen op deze verzamelaar van groepen als Dif-Use (het vehikel van Funckarma), Aardvarck en E-hook & Dragon van lome lounge, Jazz Poetry tot spetterende Dance met een twist. Vooral zij maken mij benieuwd naar Part 2 van deze serie.