De eerste Clicks+Cuts compilatie op Mille Plateaux dateert ondertussen al van 2000, maar dat weerhoudt een legioen (anonieme) slaapkamerproducers er blijkbaar niet van om en masse verder te blijven werken in het ondertussen overbekende en meer dan uitgeholde idioom. Slechts bitter weinig artiesten slagen er in om het genre vandaag iets wezenlijks nieuws te bieden. Eén van die namen is Carsten Nicolai, één van de bezielers van Raster-Noton en als Alva Noto zelf een getalenteerde producent van minimale micro-elektronica. Voor de tweede maal koppelden hij en Thomas Knak (Opiate) hun computers aan elkaar. Ditmaal in opdracht van een Japanse organisatie met als doel de muziek te linken aan een kledingslijn die op haar beurt inspiratie vond bij het gegeven woud. Daarbij werd uitdrukkelijk gevraagd om het resultaat licht, organisch en melodisch te houden. Kort daarop vond Nicolia een oude cassette in een bos bij Berlijn met daarop opnames van iemand die gitaarstukjes inspeelt. Die vormen, samen met de beats en fieldrecordings van Knak, de ruggengraat van 2nd. Minimale beats opgesmukt met glitches en mysterieuze gitaarklanken maken van 2nd een aangenaam album dat redelijk makkelijk weghapt, maar anderzijds ook voldoende experimenteel is om een avant-gardepubliek te behagen. (www.hobbyind.com) Kiln, een trio uit Michigan dat zich al sinds de vroege jaren negentig bezig houdt met het in elkaar knutselen van relaxte elektronica, presenteert op Sunbox een speelse en onderhoudende, maar verder weinig brokken makende geluidstrip in vijf kabbelende bewegingen. Melodieus en best wel goed gemaakt. Maar al even snel weer vergeten. Van hetzelfde laken een deinende ambientbroek voor Kilo en Strassmann. Kreisel koketteert bijvoorbeeld met (digitale) dub en ook elders sijpelen dubelementen prominent door in het aangename geluidenspectrum van Strassmann. Duits en degelijk. Achter Kilo gaan twee Weense artiesten schuil die in een vorig leven nog actief waren als gitarist bij diverse garagerockbandjes. Augarten is echter van een totaal andere muzikale orde. Hier worden namelijk minimale (4/4) ritmes verweven met abstracte (pop)structuren, repetitieve patronen, licht voorspelbare glitches, warme soundscapes en dito gitaarklanken. Was Augarten tien jaar geleden verschenen, dan had het superlatieven geregend. Anno 2004 komen we helaas niet verder dan sympathiek en oké. (www.onitor.de) Zorn is Michael Zorn en in die hoedanigheid verantwoordelijk voor een aanzienlijk aantal prima releases op het Duitse Lux Nigra (zie ook Biochip C en rijzende ster Greg Davis). Zijn knappe debuut The Citys Collapsing (But Not Tonight) is bovendien nog steeds de meest verkochte titel van het label. Met het profetische All We Can Do Is Enjoy The Ride doet hij een gooi naar de pole position en dat lijkt hem nog aardig te lukken ook. Zorns multi-gelaagde elektronica is uitermate warm en vol; en legt veel nadruk op bas en ritme. Een eigenschap die hij gemeen heeft met heel wat releases op het Berlijnse Chain Reaction. (www.luxnigra.de) Met onder andere Sutekh, Safety Scissors en Gustavo Lamas bevindt Yellotone zich op Ai Records in uitstekend gezelschap. Yellotone is het éénmansproject van Simon Hardings en die manoeuvreert met behulp van gitaar, bas, drums, mondharmonica en elektronica zichzelf tussen de interessantste elektronicamakers van het moment. Hardings heeft de instelling van een muzikant en dat hoor je: bij hem zijn het nummers met kop, midden en staart en niet louter een collectie tracks. Crunk bijvoorbeeld katapulteert ons, door de metaalpercussie, terug naar Collapsing New People van wijlen Fad Gadget. Sinking Spring Farm doet ons vruchteloos zoeken naar die ene bekende radiohit en zo valt er overal telkens weer wat te ontdekken. Nu u nog.