Oerdegelijke muzak: het klinkt als een vloek, en toch kan ik geen enkele andere valabele woordcombinatie vinden om Lars Bartkuhns muziek even treffend te omschrijven. Lees toch even verder voor u begint te wanhopen dat ze bij Gonzo wegens overmatige Westmalle-consumptie compleet dolgedraaid zijn geworden. Staak uw ijdele pogingen een pervers, ja, diabolisch cynisme in deze bespreking te ontwaren. Zelden heb ik immers een professionelere combinatie gehoord van fusion, house en smooth jazz. Meerwaardezoekers die verwachten een achtbaan van wervelende emotiepieken zoals in een Wagneriaanse opera terug te vinden, zijn eraan voor de moeite. Anderen, die kunnen genieten van technische perfectie op zich à la Steely Dan, begrijpen allicht beter wat ik bedoel. Natuurlijk haalt Lars Bartkuhn niet het hoge niveau van de legendarische Californische softrock-band. Vergelijkingen met 808 State of Oscar zijn correcter. Voormalig sessiemuzikant Bartkuhn is trouwens volgens de bio helemaal weg van Pat Metheny. Gedurende bijna zestig minuten injecteert hij de grandeur van breed gesequencede housetracks met jazzy invloeden, nu eens zachtaardig gitaargetokkel, dan weer milde pianoakkoorden. Ideaal als soundtrack bij een cafébezoek. Maar dan wel écht ideaal.