100 % instrumentaal deze keer (dus geen gastvocalisten zoals Iggy Pop of Liam Oasis Gallagher) en met meer dan onderhuidse referenties naar enkele grote en invloedrijke namen zoals Kraftwerk, Brian Eno en krautrockcoryfeeën Neu! en Can. Zugaga lijkt aanvankelijk te starten als een cover van Kraftwerks Trans Europa Express uit het gelijknamige album van 1977, maar gaat al gauw de weg op die Richard Fearless en co kozen, namelijk die van Death In Vegas zelf. En dat geldt in grote mate voor alle elf nummers op Satans Circus. Het album zit barstensvol verwijzingen en is tegelijkertijd origineel, afwisselend en verrassend. Altijd valt er iets bekends te horen; telkens weer worden we gaandeweg op het verkeerde been gezet en een compleet andere richting uitgestuurd. Zo wordt Michael Rother van Neu! bijvoorbeeld uitdrukkelijk bij de les geroepen. Een nummer met een titel als Sons Of Rother laat hierover immers niets aan onduidelijkheid over. De intro van Heil Xanax speelt leentjebuur bij de dubby ambient van The Orb ten tijde van U.F.Orb, terwijl de triphop van Black Lead net zo donker is als de sound van Massive Attack op Mezzanine. In Head ten slotte waart dan weer de geest van Joy Division rond. Als bonus gooit Drone, hun eigen label overigens, er tijdelijk nog een extra cd (Live In Brixton) bij met twaalf livenummers waaronder Rekkit en Scorpio Rising. Die hadden we echter niet nodig om Satans Circus uit te roepen tot een uitstekende cd.