Een paar jaar geleden maakte het Michael Moore Trio de cd Jewels & Binoculars. Het bijzondere daarvan was dat het jazztrio zich daarop louter bezighield met vertolkingen van materiaal van Bob Dylan. Dat beviel hen blijkbaar zo goed dat er nu een nieuwe cd ligt, Floater, van hetzelfde trio, maar nu onder de naam Jewels & Binoculars.
Michael Moore is één van Nederlands, en ik durf zelf te stellen s werelds, beste klarinettisten. Hij beschikt over een fantastisch mooi geluid en is ook als improvisator een absolute grootheid. Hij speelt meestal moderne improjazz, maar draait zijn hand ook niet om voor tegendraadse improrock (zoals met zijn groep The Persons) of voor eclectische theatrale muziek (Available Jelly). Met Jewels & Binoculars brengt hij verfijnde improvisaties rond bekende themas van één van de helden van de popmuziek: Bob Dylan.
Voor de verstokte Dylan-fan is er één vraag. Kan hij wat met de vrije interpretaties die Jewels & Binoculars zich veroorlooft? Ik vermoed van wel. De meeste melodieën zijn goed herkenbaar. De musici gaan er niet té vrij mee om. Bezwaar kan wel zijn dat sommige nummers wat al te mooi klinken, te lieflijk eigenlijk. Maar nooit zoetsappig. Nooit slap. Nooit voorspelbaar.