24 december, 16.00u. Mensen haasten zich naar huis. Ik besluit nog even naar de plaatselijke platenzaak te gaan. In het rek valt mijn blik op de cover van een CD van Daniel Johnston. Een man staat ingetogen met een bosje rode rozen in de hand bij het graf van Daniel Dale Johnston 1961-2004, Sorry Entertainer. Heb ik iets gemist ? Deze lofi-held, held van Kurt Cobain, is toch niet dood ? De man blijkt Daniel Johnston zelf te zijn. Bizar. Als cadeau aan mezelf koop ik dit album. Deze tribute-CD, want dat is het, valt uiteen in twee delen. Op het eerste deel vinden we vaak bekende namen (Beck, Sparklehorse, The Flaming Lips, Bright Eyes, Tom Waits, …) die nummers van deze psychisch labiele ‘entertainer’ coveren. Bijna zonder uitzondering geslaagde covers. Op het tweede deel vinden we de originele versies van deze covers zoals opgenomen door Daniel Johnston. Rammelende gitaren, soms vals gezongen, lofi opgenomen. Maar wat deert het, want deze nummers raken mij. In de periode tussen kerst en nieuwjaar verdwijnt dit album amper uit mijn CD-speler. Het perfecte anti-gif tegen de opgeklopte vrolijkheid en waanzin van deze periode. Gelukkig is Daniel Johnston niet dood, maar springlevend. Dat hij nog lang mooie plaatjes mag maken. En ik, ik heb dus niets gemist !