Dit keer geen ADHD-stuiterballen van Timbaland, niet het onvermijdelijke Neptunes-geluid, zelfs geen productionele steun van bedgenoot Jay-Z. Destinys Child deed het dit keer met Rodney Darkchild Jerkins, Mario Winans en nog wat anderen. Ook niks mis mee, maar wel producenten die niet zelf ook bekende muzikanten zijn. Destiny kreeg dit keer dus de ruimte om het ware gezicht te tonen. Zeker aangezien superster Beyoncé zich ook nog met de productie bemoeide. Zelfs op de hoesjes tonen de grote drie van de arrenbie hun ware gezicht, weinig opgemaakt en met de haren strak naar achter. Nu valt het uiterlijk van de dames nooit tegen, maar de muziek dit keer wel een beetje. Destiny Fulfilled gaat het solowerk niet snel doen vergeten. Lose My Breath en ‘Soldier’ zijn de benodigde hits geweest en er zal vast nog wel een hit uit Destiny Fulfilled geperst worden, Through With Love bijvoorbeeld, maar dan is voor deze keer de koek wel op. Niet dat het nu plotseling onprettig luisteren is naar Destinys Child, de zangkwaliteiten van de dames blijven imponeren en ze laten met gemak veel concurrenten achter zich, maar de verrassing is weg. Het album nestelt zicht te makkelijk op de achtergrond waar het prettige geluidsgolven door de kamer stuwt, meer niet. Gelukkig kunnen ze alledrie terugvallen op succesvolle soloprojecten, waarbij we nu alweer uitkijken naar werk van frontvrouw Beyoncé. Tot die tijd hebben we in ieder geval voor de rustige zondagmiddag een lekkere plaat.