LCD is playing in my house, in my house! We maken even een kleine variatie op LCD Soundsystems openingsnummer van het debuutalbum. James Murphy heeft zijn gewoonte van het uitbrengen van geniale singles even in de ijskast gezet en heeft een volwaardige langspeler in elkaar gedraaid, met als bonus ook nog even op deel twee van het album die eerdere geniale singles (u kent ze wel, Yeah, Beat Connection, Losing My Edge etc.). Met maatje Tim Goldsworthy en Murphy zelf als DFA achter de knoppen staat LCD op dit album als een huis. Zoals eerder klinkt Murphy wederom als iedereen en als niemand anders. Tussen de Talking Heads en The Fall passeren we de Beatles, Pink Floyd, Can, Detroit Techno, Daft Punk en Josh Wink. Heeft u nog een beeld? Dit is muziek zoals muziek bedoeld is. Ook nog eens zonder zwakke plekken, elk van de negen nummers telt. Murphy brengt het elektronisch geluidenspectrum op ouderwetse rockwijze en laat de oude instrumenten loopen op nieuwerwetse dancewijze. Gelukkig staat LCDs debuut nog officieel als release uit 2004 in de boeken anders hadden we nu al moeten gaan roepen over de plaat van het jaar.