Dit is een album voor liefhebbers van de minimalistische house/dub, zoals jaren terug al geperfectioneerd door Stefan Betke a.k.a. Pole. Ze verzamelt een hele hoop 12-inches zoals die door Mikkel Metal eerder op het Deens label Echocord zijn uitgebracht. Hij maakt gebruikt van elementen uit de dub, ambient en microhouse. In vergelijking met (de oudere) Pole, knettert Mikkel Metal minder, maar de minimale geluiden hebben nog steeds een vol effect. Natuurlijk, de klanken zijn rustgevend, maar bezitten ook juist dat onrustige, springerige, wat de muziek weer spannend maakt. Eight huppelt en springt en kan met een beetje fantasie een funktrack genoemd worden. Er zijn ook uitstapjes naar de elektro, en die kunnen me minder bekoren. Vreemd genoeg was een nummer als Larkin eerder op deze cd een prima staaltje minimal dub, maar in de remix is het nummer getransformeerd in een kouder klinkende elektrodrein. Gelukkig klinkt de rest van dit prima album een stuk warmer, al is Sprang (2003 mij door de hoge synthesizerklanken en vervormde stem wat te retro-eighties. Maar voor de rest: fijne, quasi-relaxte stadsmuziek anno 2005.