Verrassend. Voor de verandering vist LTM niet in de gebruikelijke vijvers van Factory of Crépuscule. Dit is namelijk de eerste aflevering in de rehabilitatie van het werk van Patrick Miller, een multigetalenteerd Amerikaans kunstenaar die in 2003 grotendeels genegeerd stierf aan hepatitis. Minimal Man was zijn muzikaal vehikel. Deze release bevat enkele essentiële stukjes in de obscure legpuzzel van de Californische coldwave en daar zijn wij alvast niet rouwig om. Het zelfportret op de hoes zuigt meteen de aandacht vast: een rudimentaire afbeelding van een hoofd dat ondubbelzinnig lijkt te refereren aan een lijkwade of dodenmasker. De ogen zijn uitgewist, de lege holtes reflecteren een intense, getormenteerde psyche. Ook zijn muziek verraadt een gepassioneerd mens, een kunstenaar die leeft voor en door zijn werk. Dit debuut uit 1981 spat uiteen in een explosieve mix van proto-synthcore en midtempo punkrock. Denk aan een primitieve Suicide in rockgedaante, aan de meest corrosieve tracks van de eerste Tuxedomoon of een neurotische versie van The Screamers. Daarboven schreeuwt en declameert Miller zijn onheilspellende bespiegelingen, hier en daar gelardeerd met zwarte humor. De provocatieve aanpak is goed te horen op de toegevoegde livetracks, angstaanjagend intense maalstromen van primitief geluid. Minimal Man situeert zich op de tweespalt tussen industrial en punkrock. Zoals de prille industriëlen bestempelt Miller zijn creaties als antimuziek. Minimal Man is ritmischer dan het bevriende Factrix en rechtlijniger dan de naargeestige collages van Monte Cazazza. Medio jaren tachtig verkaste Miller zoals zijn bondgenoten en occasionele collaborateurs van Tuxedomoon naar Brussel. Of hoe de link met LTM toch in een klein hoekje verborgen zit. Maar dat is voer voor de volgende hoofdstukken in het Miller-verhaal.