Vandaag, morgen en gisteren scheen de zon in het dorp waar ik woon. Ze wrong zich tussen mijn gordijnen in en viel in duizend stukken op mijn keukentafel neer. Het gebeurde rond kwart voor zeven. Ik heb geen kik gegeven, aanschouwde met veel dankbaarheid het wonder der natuur. Dacht even: hoog tijd om nieuwe gordijnen te kopen. Ik schonk me zelf een kop hete koffie in en luisterde nog eens, ingetogen, naar The Beast. Foute titel, meesterlijke plaat. Mijn koffie werd koud terwijl ik me afvroeg waarom ik drie exemplaren van Pet Sounds heb en of mijn buurman ooit fan wordt van Nathan Michel? Is drie exemplaren niet wat weinig en waarom heb ik Smile nog steeds niet gekocht? Met een vloeiende beweging goot ik mijn kop koffie achterover en schuifelde naar mijn Pc. Heimwee naar de grote onwetenheid overviel me toen ik ja, zelf ik op minder dan tien minuten zijn integrale biografie virtueel van het scherm plukte. Dood aan het internet, leve Nathan Michel. Hij werkt vlijtig aan zijn doctoraat muziekcompositie (Princeton). Zijn eerste twee platen ABC Def en Dear Bicycle verschenen op Tigerbeat, deze derde op Sonig, de thuisbasis van Mouse On Mars. Nathan Michel is een multi-instrumentalist die op The Beast niet minder dan twintig instrumenten bespeelt. Alleen koop ik geen platen omdat de biografie scherp geschreven is. Ik koop ze omdat ze me doen struikelen, me doen stil vallen, omdat ze goed verteld zijn, met smaak gemaakt zijn, maar nog het meest omdat ze de perfecte soundtrack bij de vale lichtinval s morgens vroeg, zo rond kwart voor zeven zijn. Als Brian Wilson ooit op Morrmusic een plaat uitbrengt dan zal ze klinken als Nathan Michel.