Zelf ben ik er nooit echt weg van geweest, maar 5 jaar geleden was Dominique Dalcan redelijk succesvol met zijn proto-lounge toen heette het nog downtempo of triphop. Marketingjongens van over de hele wereld smeekten hem om met zijn muziek hun waren te mogen verkopen. Met zijn nieuwe plaat zal het niet anders zijn. Snooze springt op de trein van de alt-country en de folktronica (of hoe heet het tegenwoordig allemaal ?) die ze bij Revlon en Mercedes graag zullen horen. Dalcan kent de ingrediënten: een akoestisch gitaartje, een beetje elektronica, ja er kan zelfs een vleugje house bij in ‘The Wave’. Maar ik vermoed dat de afgrijselijk afgelikte country van ‘Treat Me Like A Man’ nooit een reclamespot zal halen, al weet je maar nooit. Hopelijk krijgen de fans van broken beats nooit ‘People Are Made Of Stone’ te horen, want Seiji‘s grandioze breakbeat van ‘Loose Lips’ wordt schaamteloos ongepast door de sampler gehaald. De light versie van elektronische folk en de zielloze vorm van Zero 7 die Dalcan produceert, bevat hier en daar wel een leuk melodietje, maar je hebt toch het gevoel dat je eigenlijk een uur naar lucht hebt zitten luisteren (gelukkig moet deze recensie niet in het Engels want ik wil zijn landgenoten Dunckel en Godin absoluut niet beledigen). De songs zijn zodanig braaf dat er niet één in je hoofd blijft hangen, tenzij je er Cindy Crawford haar benen bij ziet ontharen misschien.