Wie dacht dat deze Gonzo een aprilvis zou bevatten, mag zijn zoektocht hier en nu staken. We trappen niet in de zorgvuldig opgestelde mediaval door te stellen dat we hier te maken hebben met een Baskische kunstenaar die van op een tussenverdieping intermediair componeert met tussengeluiden. Kortom, we horen stilte. Of liever: stilte die af en toe wat ruist (type blaas eens in de microfoon) en uiteindelijk overgaat in veldopnames van een regenbui. We stoppen grijnzend een contactmicrofoon in een bedorven potje yoghurt, registreren de groeiende schimmels en weten dat we tot betere resultaten zullen komen.
De Zweedse microcomponist Ronnie Sundin sluit zijn hallucinatietrilogie (na Sleepwalk en Morphei) af met Hàgring. Veldopnames en trillende snaren (piano en gitaar) worden computergestuurd vervormd tot een vlucht van ruim vijfenvijftig minuten die door Sundin Mirage genoemd wordt. Nu laat dit vliegend voorwerp wel lang op zich wachten. Ook op deze cd primeert het element stilte en net wanneer we terug richting stereo slenteren om te controleren of we de playtoets wel hard genoeg ingedrukt hebben, horen we het onderbewuste basgerommel of een ruisend microgeluidje (type blaas eens in mijn oor). Het slotkwartier maakt veel goed door de incorporatie van drones, melodieuze feedback en enkele concrete stoorzenders. Hierdoor komt Hàgring op de valreep nog in de buurt van de slaapexperimenten van Robert Rich, Nordvargr of Troum, maar er is enige volharding nodig om tot dan wakker te blijven.