Ze waren onlangs in Amsterdam en Luik, Alec K. Redfearn en zijn groep The Eyesores. Het was een kleine, vijfkoppige formatie, waarmee Redfearn zich aan het publiek presenteerde. Op de net verschenen cd The Quiet Room bestaat The Eyesores uit negen muzikanten en zijn er ook enkele gastmuzikanten.
Live heb ik ze niet gehoord, op deze cd klinken Alec K. Redfearn and The Eyesores als een heerlijk gestoord gezelschap, dat vaak binnen de grenzen van één stuk elementen uit uiteenlopende stijlen op allerlei manieren combineert. Net als Finnegans Wake (zie elders in deze Gonzo) kun je Redfearns groep The Eyesores scharen onder het eigentijdse equivalent van RIO (Rock In Opposition).
Post-rock surrealisten werd Redfearns groep The Eyesores elders genoemd. Geen onterechte benaming. In hun muziek gaan folk, progrock, psychedelica, countryn western, jazz, fanfare en straatmuziek hand in hand. Het resultaat (hun vierde cd) mag er zijn, zoveel genietbaars staat er op, zo vaak wordt je door de muziek bij je ballen (oeps!) gegrepen en zo vaak wordt je oprecht ontroerd door onmogelijk lijkende combinaties of vondsten die je alleen kunt zien als ware juweeltjes.
Ik heb er spijt van dat ik ze in Amsterdam noch in Luik heb kunnen zien/horen. Achter hun andere drie platen ga ik wel aan.