Finnegans Wake is een zogenaamde progrockformatie, opgericht in 1993 door componist Henry Krutzen in Brussel. De groep maakte eerder drie cds, ‘Yellow’ en ‘Green’ (verschenen op het Italiaanse label Mellow) en Pictures (verschenen op het Franse label Musea). Met de muziek op die cds plaatst de groep zich in het verlengde van de Rock In Opposition-bands uit de jaren zeventig/tachtig.
Inhoudelijk is er op hun nieuwste plaat , het dubbelalbum 4th, weinig veranderd. Nog altijd toont Krutzens muziek sterke linken met die van bijvoorbeeld (het Engelse) Henry Cow, (het Waalse) Univers Zero, (het Italiaanse) Stormy Six en (het Zweedse) Samla Mammas Manna. Er zit af en toe wat meer recht-toe-recht-aan-jazz tussen en ook gewone rock krijgt een kans. Erg fraai zijn de puur akoestische, kamermuziekachtige passages waarin ook de gecomponeerde muziek van (begin) twintigste eeuw zich als invloed meldt. Fraai zijn ook de passages waarin die strikt akoestische kanten geconfronteerd worden met de elektrificerende krachten van rock-n’-roll. De meeste nummers zijn nadrukkelijk instrumentaal. De tweede cd bevat echter twee nummers met zang: het zijn meteen de slechtste stukken van dit album. Vooral het triviale slotnummer, Bon Voyage, had beter weggelaten kunnen worden.
Ondertussen doet zich iets raars met deze groep voor. Krutzen verhuisde naar Brazilië en nam deze Finnegans Wake-plaat daar op met plaatselijke muzikanten. Van de oudgedienden is alleen toetsenman Jean-louis Aucremanne aanwezig als gastmusicus. Aucremannes (medeleidersrol) is overgenomen door de Braziliaanse gitarist Alexandre Moura-Barros, die zich naast Krutzen als componist laat gelden.
Niet dat je dat hoort er wordt uitstekend en geïnspireerd gemusiceerd,maar toch, Brazilië is niet echt een land waar dit soort muziek veel kans krijgt. En dan te bedenken dat Finnegans Wakes 4th verschenen is op een Belgisch label: Carbon 7!