Op 4 juni 2004 klonken de kerkklokken in het Nederlandse De Rijp. Duiven werden gelost en champagneflessen werden ontkurkt. Feest en de soundtrack werd geschreven door Scanner. Ik lees zijn biografie (geen alcohol, geen koffie, wel wit brood en veel melk) en denk terug aan het midden van de jaren 90. Scanner stond samen met Locust in de Gentse Vooruit. Ze waren beiden pioniers die klaar waren voor de grote doorbraak. Locust ging toeren met Massive Attack, kwam ontgoochelt en gebroken uit het avontuur, sloot zich op in zijn werkkamer en kwam er pas vier jaar later terug uit. Scanner werd gevraagd door Coca Cola om hun videoclip van zijn muziek te voorzien. Hij zag op tijd het surrealisme van de situatie in, wuifde, glimlachte en ging zijn eigen weg. Op The Radiance toont hij waar hij het best in is, koele elektronica omtoveren tot een pakkend en meeslepend epos. Zijn fixatie voor zijn apparatuur, Scanner begon zijn carrière met het scannen van telefoongesprekken die hij verwerkte in zijn muziek, is wat op de achtergrond geraakt. Sindsdien staat zijn liefde voor melodieën frontaal op de voorgrond. De pastoor schudde mild het hoofd. Ze keken elkaar in de ogen. Liefde, voor eeuwig en voor altijd.