Wij waren nooit fans van labelcompilaties. Halfslachtige promo-dingetjes, hoogstens geschikt voor cursorische beluistering. Teveel ratjetoe, te weinig lijn, u kent dat wel. En ons leven is zo al gecompliceerd genoeg. Orthodoxie laat echter vaak een vieze smaak na. Eens in de zoveel tijd zweeft er een plaatje onze habitat binnen die toont dat het anders kan. Coïnciderend met de eerste lentezon is er een nieuwe Glasvocht. Meer hoeft dat tegenwoordig niet meer te zijn. Filip Gheysen heeft gouden oren en stelde een excellente persoonlijke mixtape samen met materiaal uit Vlaanderen, Scandinavië, Spanje, Duitsland en van over de grote plas. Namen zijn in feite onbelangrijk. De wereld is een dorp en het Web ons nieuwe marktplein. Als The Ordinary Seaman brengt Gheysen gruizige lofi-gitaarpop in onvervalste XPressway-traditie, terwijl het bloedmooie Det Svenska Folket Sigur Ros op alle niveaus overklast. Do maakt ingetogen pastorale folk bij het voorjaarsontwaken en bij Mnemosyne heet de muze zeker Labradford, een orkest dat bij ons sowieso niets fout kan doen. Er is sepiakleurige retro-IDM van Mapstation, de oceanische viooldrone van Ved of shoegazer-indietronica bij Osso Bucco. Douglas Ferguson construeert het soort diepe droomdrones waarin tegenwoordig met name William Basinski excelleert. Warm aanbevolen.