Van iemand die tegelijkertijd op de loonlijst van Coil, Julian Cope en Spiritualised staat mag je geluidsmagie verwachten. Thighpaulsandra trekt de rituele bontmantel aan en schuwt het gebruik van zijn lange toverstaf niet. Zijn improvisatieverleden wordt gekoppeld aan musique concrète, etnische percussie, psychedelische gitaren en een voorliefde voor stokoude synthesizerklanken. Daarenboven beschikt de man over een veelzijdig stemgeluid. Zijn vox switcht probleemloos tussen castratengegil, ingetogen gefluister, demonisch vervormd gegrom en de fluwelen warmte van een crooner. De vaak complexe composities (gemiddeld vijftien minuten) op deze cds bevatten soms meer ideeën dan de ganse discografie van de concurrentie. Hierdoor wordt Thighpaulsandra (soms terecht) verweten dat hij op een te geforceerd kunstzinnige manier zijn avant-garde in onze strot ramt. Het is inderdaad niet iedereen gegeven om een mix van krautrock, gitzwarte ambient, decadentie, cimbalengedreun en speelgoedpiano tot een goed einde te brengen, maar Thighpaulsandra blijft aan de goede kant van onze irritatiegrens. Denk Coil met gitaren, denk kaalgeschoren kopjes en situeer het geheel in een openbaar toilet, waar net een sadistisch homoritueel plaatsvindt. Sfeermuziek voor verjaardagsfeestjes van rioolwerkers.