Te laat voor Valentijn en te vroeg voor Kerstmis, Drunkabilly maalt er niet om. Hetten Des heeft eindelijk zijn full-album klaar na de hilarische promosingle Ace Of Spades. Deze Belgische bende anciens met wortels in onder meer Sin Alley, The Ratmen, Donkey Diesel en Big Bill brengt zeven eigen songs en zes covers samen op een powercountry-album. Zowel Martine Van Hoof (Sin Alley) als Jan De Smet (De Nieuwe Snaar) steken een handje toe om deze plaat, een mengeling van rockabilly en regelrechte country, in goede banen te leiden. Die banen zijn echter een beetje te goed gelegd. In plaats van wild en smerig klinkt deze plaat namelijk veel te gepolijst om te overtuigen. De nummers zijn ok, de coverkeuze mag er zijn (Hank Williams, Mike Ness, Danzig en zelfs Neil Diamond), de instrumentatie zit goed. Maar het klinkt allemaal zo braafjes begot! De zanger moet dringend nog wat meer roken en zuipen en het rock-n-rollbeest uithangen, zodat zijn nu fleemzoete stem wat rasp kweekt. Live schijnen ze te rocken als geen ander, op deze cd wil dat nog niet echt lukken. Hot Boogie Chillun, met basis in Berlijn, is aan zijn derde album toe in twaalf jaar tijd. Het trio stond een paar jaar op non-actief maar besloot in 2003 de strijdbijl weer op te graven. Het resultaat is een tot in de puntjes verzorgde release met een mengelmoes van r&b (niet de zwarte sexy versie natuurlijk, viezeriken!) en rockabilly. Alle kwaadaardige randjes werden weggevijld om deze cd gebruiksklaar te maken voor het grote publiek. Een track als Pure kan namelijk zo de radio op, zowel bij ons als in de States. Veel rocknlol heeft een luisteraar, die van de vunzigheid van dit soort muziek houdt, niet aan dit plaatje. Het best te pruimen zijn de tracks waar Martine (zie ook bij Hetten Des) substantieel toe bijdraagt. Als het mensje (ze is niet van de grootste) haar keeltje openzet, groeit ze vijf meter en doet een track als Chickpulling Machine mijlenver boven de andere nummers uitsteken. Te braaf, te proper en de deuntjes blijven weinig tot niet plakken.