Wayne Horvitz was begin jaren 1990 één van de centrale figuren uit de zogenaamde downtownscène in New York, met de Knitting Factory als vaste stek. In 1992 richtten de vier overige muzikanten, die deze release volspeelden, het in Vancouver residerende Talking Pictures op. De bloeiende New Yorkse ondergrond was dermate inspirerend dat de vier ook een improvisatiesteentje wilden bijdragen. Samworth kende Horvitz al sinds 1987, toen die laatste als huiscomponist werkte voor het in Vancouver gelegen cultuurhuis Western Front. Het duurde uiteindelijk meer dan vijftien jaar alvorens de droom van de vier Canadezen uitkwam: samen met Horvitz een plaat maken. De door de jaren heen zeer goed op elkaar ingespeelde muzikanten interfereren en communiceren efficiënt en niemand eist een voortrekkersrol op. De zeven nummers zijn telkens opgebouwd rond de pianoaanslagen van Wayne, maar de sfeer van de tracks varieert nogal. Ingehouden gooi- en smijtwerk (Elk Crossing, Intersection Poems) wordt onderuitgehaald door een magnifieke trompetsolo in Pavement Ends. Traditioneel klinkende jazz wisselt af met neoklassiek; de grondtoon blijft echter improvisatie. De plaat van Peggy Lee is minder improv dan verwacht. Samen met haar muzikanten (zes in de band, waaronder meestertrompettist Brad Turner en met Ron Samworth als gastmuzikant) laveert ze tussen traditionele jazz, funk, psychedelica, folk en kamermuziek. De diverse stijlen vloeien geleidelijk in elkaar over; abrupte overgangen zijn nergens te bespeuren. Zo gaat in het titelnummer het geluid van een gitaar stilaan over in dat van een trompet, zonder dat je dat als luisteraar echt in de gaten hebt. In First Spin krijgen zowel de bas, de trompet als de cello een solo toebedeeld die deze track tot het funky sleutelnummer van deze innoverende plaat bombarderen. Onbekend maar niet onbemind, deze Peggy Lee. Van volledig andere aard is de plaat van Matthias Von Imhoff. Zijn achtergrond mag dan wel liggen in jazz en improv, wat hij op Mental Scars presteert ligt heel dicht bij elektro-akoestische en elektro-rockmuziek. Het deed ons onmiddellijk teruggrijpen naar de plaat Around The World With van The (Hypothetical) Prophets uit het begin van de jaren 1980, een plaat die we toentertijd grijs hebben gedraaid. De onconventionele grooves, de donkere atmosfeer, het gebruik van vreemde samples (fiets- en koebellen, het overhoop gooien van de keuken) en de vervormde stemmen die teksten declameren van de hand van Imhoff-protégé Todd Hopkins zorgen allemaal samen voor een plaat die dwingt tot intensief luisteren. De muziek is ontstaan vanuit twee onuitwisbare gebeurtenissen: de black-out na een ernstig verkeersongeval en de dood van grootvader en componist Hermann Meier. Elke track beschrijven zou ons te ver voeren, vooral daar elk nummer een andere kant opgaat zonder de rode draad (inventiviteit en de donkere atmosfeer) doorheen de cd uit het oog te verliezen. Mental Scars is gewoon een magistraal album vol experimenten waar bijvoorbeeld ook liefhebbers van El-Ps High Water-album ten volle van zullen genieten.