Wit licht, dag zeven en alles werd stil. Sighing Seething Soothing sleept zich vierentwintig minuten lang voort. Schoorvoetend, als een trein die nooit echt snelheid maakt, als het geprevel van een oude monnik, een eeuwigdurende mantra. Het geluid van de Apocalyps, de stilte voor, na en tijdens de storm. Kiss The Anus Of A Black Cat het soloproject van instrumentenbouwer Stef Heeren – vertrekt van de beste folktraditie, Almost Silver is gesneden brood, maar botst onderweg tegen een muur van drones, tintelende noise en een gebroken leven aan. Reïncarnatie, de zeven levens van een song, het leven na de song. Postdronefolk, zoveel meer en vaak ook bewust zoveel minder. Je wacht op het moment dat de voorhamer passeert, met een ruige klap er definitief een einde aan maakt. Zoete droom. Zijn stem refereert naar Luka Bloom, twintig jaar en een verspild, verpletterend leven later. Ook pijn is energie en op dag zeven was er wit licht en engelengezang. De bom valt nooit, behalve in ‘If The Sky Falls We Shall Catch Larks’. Tweeduizend jaar evolutie, wiegend op wit-zwarte tegels draaien we in cirkels, navelstaarderij. De akker omgeploegd. Ik blijf kleven aan de schaduwzijde van Sighing Seething Soothing. Vat ik de essentie of mis ik de helft van het ongeschreven verhaal? Je struikelt over zijn stem of je bewaart het evenwicht. If The Sky Falls, We Shall Catch Larks is een eigenzinnige plaat, een wankelend debuut dat soms kracht mist – heel even tussen twee stoelen in valt – maar ook en misschien vooral moedig en integer is. Wit licht. De engelen zongen in koor. Wit licht, dag zeven en alles werd stil.