Echte jazzkenners halen er hun pedante neus voor op en lopen er vervolgens met een boog omheen (of beter: de zaal uit): Bohren & Der Club Of Gore (zie interview in Gonzo 61). Wat dit markante Duitse viertal brengt, heeft weliswaar overeenkomsten met laatavondjazz, maar tegelijkertijd wordt het geluid verrijkt met spooky soundscapes, post-rock, dark ambient, filmmuziek waarbij Twin Peaks-componist Angelo Badalamenti vaak opduikt als referentie en volgens sommigen zelfs lounge en Gothic. Zelf noemen ze het horror jazz of doempiano. Dat de vier een hardcore- en metalverleden hebben in uiteenlopende bands als 7 Inch Boots of Chronical Diarrhoea, verklaart in grote mate hun eigenzinnige koers. Extremiteit, stilistische ongedwongenheid en een doorgedreven undergroundmentaliteit (Do It Yourself): het is allemaal terug te voeren tot dat verleden. Hun eerste twee albums, Gore Motel (Epistrophy 94) en Midnight Radio (idem 95) bleven aanvankelijk grotendeels onopgemerkt in het buitenland en lieten een band horen die nog op zoek was naar een eigen identiteit. Vanaf Sunset Mission (Wonder 00) evolueert de sound richting jazz, maar het is pas met Black Earth (Wonder 02) dat Bohren & Der Club Of Gore een bescheiden internationale doorbraak forceert. Mike Patton (Fantômas) is zo onder de indruk dat hij onmiddellijk voorstelt om het album in Amerika uit te brengen op zijn toonaangevende label, Ipecac. Nu is er Geisterfaust waarop Morten Gass (piano, mellotron, Fender Rhodes), Thorsten Benning (drums), Christoph Clöser (saxofoon, piano, Fender Rhodes) en Robin Rodenberg (bas) in vijf lange en trage stukken hun minimalistische missie nog verder uitpuren. Pas op het einde duikt de sax van Clöser op. Tot dan was het geluid beperkt tot borstels op drums, bas en toetsen. Dat is zowat het grootste verschil met Black Earth en het zet meteen ook de zwakte van het album in de verf. De teneur is minder donker en dreigend; de aanpak nóg spaarzamer en ingetogener. Geisterfaust heeft precies hierdoor niet dezelfde impact als zijn voorganger. Bohren & Der Club Of Gore blijft kortom aanzienlijk onder de verwachtingen. Teleurstellend dus.