De cd die het Eindhovense Peter Pan Speedrock deelde met het net zo ruige en lompe Zeke is nog niet helemaal afgekoeld van zijn vele rondjes in onze cd-speler of het stevig rockende trio presenteert zijn derde, dertien nummers tellende langspeler. Geen Theo Van Rock in de productiestoel deze keer, wel de Zweed Tomas Skogsberg die eerder goed werk leverde met verwante bands als Gluecifer en Hellacopters en tevens de vier eerste platen van Entombed voor het nageslacht vastlegde. Verandering van spijs maar geen doorslaggevende verandering van geluid want deze plaat klinkt net zo opgefokt als zijn voorgangers. Er wordt als vanouds stevig doorgerockt, een enkel trager stukje daargelaten. Het nummer Better Off Dead dat uitdrukkelijk refereert aan de psychobilly van Reverend Horton Heat, is echter de enige track die nog uitdrukkelijk verwijst naar alle soorten billy, wat op voorgaande platen wel eens anders was. De plaat wordt afgesloten met een knallende cover van de Masters Of Reality-klassieker Domino, een track die wellicht ook live achteraan in de set zal worden geplaatst. Peter Pan Speedrock is altijd al vooral een liveband geweest, maar ook op plaat komt hun speedrockgeluid alsmaar beter tot zijn recht. De kruising tussen foute hardrock, metal en snelle punkrock werkt en Spread Eagle zal nog vele kuisbeurten zijn rondjes mogen draaien. De lenteschoonmaakplaat van dit voorjaar! The Nitwitz komen uit Amsterdam en doen een hernieuwde poging om hun totalitaire rocknroll aan een jeugdig publiek te slijten. De band is ontstaan in volle punkperiode (eind jaren zeventig van de vorige eeuw) en weigert nog steeds om ook maar enige toegeving te doen. Geleid door Tony Slug Leeuwenburgh (ooit bezieler van de legendarische bands B.G.K. en Loveslug) blijven de Nitwitz foute punkrock produceren zoals ook Turbo Negro die maakt. Titels als Benito Gasolini, Rohypnol Lovedoll en Nippon Girl Desire spreken ook zonder het tekstvel boekdelen. Oerpunk van de straat, The Dictators op zijn Amsterdams en Nuke Rock City (wellicht Eindhoven?) als knuppel in het hoenderhok. Punkrock zoals het ooit bedoeld was. Over de grens richting Antwerpen dan maar, alwaar de oerpunks The Kids nog steeds regelmatig in een woeste kolere schieten. In 2001 bijvoorbeeld, toen ze de Brusselse AB in vuur en vlam probeerden te zetten. Initieel lukt dat ook, maar halfweg de cd zakt het niveau wat in en lijken The Kids zelf evenmin over te lopen van enthousiasme. Op deze opnames blijkt duidelijk dat niet alle punkrockklassiekers van deze oerrockers de tand des tijds hebben doorstaan. De DVD die een beeld geeft van het concert dat de band gaf op 24 juli 2004 in de New Yorkse club Southpaw is heel andere en betere koek. De setlist loopt heel erg parallel met die van de Flabbergasted!-schijf maar deze show werkt wel. Ligt het aan het enthousiaste publiek, de wil van kaalkop Ludo en zijn kompanen om een stevige show neer te zetten die als visueel visitekaartje kan dienen of gewoon aan een goede (oude?) dag, het doet er weinig toe. Alle tracks blijven overeind, The Kids zijn overtuigd van eigen kunnen en de New Yorkers kunnen na 25 jaar eindelijk hun culthelden aan het werk zien. Cult zijn The Kids al jaren. Zowel hun gelijknamige debuut als opvolger Naughty Kids, beide uit 1978, zijn al jaren zeer gegeerde items bij liefhebbers van old school punkrock. De beelden stralen de pogo uit: statische beelden wisselen af met vanuit het publiek gemaakte springerige flarden, die de essentie van de (punk-)rockshow van The Kids weergeven. Rocken op politiek correcte J klassiekers als Bloody Belgium, Fascist Cops, Do You Love The Nazis en dé classic uit het Kids-repertoire Do You Wanna Know. Als extra is aan de DVD het bisnummer There Will Be No Next Time van het concert in 1981 in het Antwerpse Hof Ter Lo toegevoegd, een voorbeeld van hoe het niet moet. Verder nog een zeven nummers tellend radio-optreden ter aankondiging van het verfilmde concert (veredelde repetitiekotopnames) en Gisteren zullen we de pogo dansen, een korte documentaire uit het VRT-archief met een piepjonge Mariman die de arrogante punk uithangt. Plat Antwerps met Engelse ondertitels, hilarisch en historisch belangrijk tegelijk. Shockeren was toen nog de boodschap, in 2004 beperken The Kids zich tot nostalgisch rocken, maar ze doen het meer dan behoorlijk. Benieuwd wat hun drie songs tellende nieuwe single zal brengen. The Kids zijn trouwens op toer, onder meer op 19 juli te zien op de Gentse Feesten!