Soms kan je aan het artwork al besluiten dat de muziek maar niets zal zijn. Bij The Spins is dat niet anders. De plaat is gedoemd om voor eeuwig bij de afdankertjes te liggen. Het gaat zelfs zo ver dat het schijfje te min is om als wanddecoratie te fungeren. De nummers hebben zowat de avontuurlijkheid van aangedroogde hondenpoep. Allerminst spannend dus en uiterst voorspelbaar. The Spins proberen een veelheid aan stijlen te mengen: electro, drum ‘n bass, funk en metal. Het resultaat? Een onsamenhangend geheel dat rammelt langs alle kanten. Het stemtimbre van zangeres Elisabetha Beiletti past niet alleen helemaal niet bij de muziek, bovendien is het Engels van het mens compleet onverstaanbaar. Nog nooit eerder leken Engels en Russisch zo goed op elkaar. De band valt te vergelijken met het Vlaamse popvehikel Milk Inc. en Kosheen. Alleen slagen The Spins er in om nog slechter te doen. Vijftig jaar geleden zou deze band ongetwijfeld hip geweest zijn, maar nu zijn ze uiterst irrelevant. Mijden als de pest!