Ieder diertje zijn pleziertje. En met het verglijden van de jaren worden de vreemde pleziertjes steeds talrijker. Of vervalt de schroom. Nostalgie maakt soms vreemde bochten. De eerste generatie elektropoppers of Nieuwe Romantici – The Human League, Depeche Mode, ja zelfs Bronski Beat en Yahoo kunnen steevast rekenen op ons goedkeurend geknor. Buiten categorie blijven de Oosterburen van DAF en Liaisons Dangereuses. Electroclashers met historisch besef kennen Gina X Performance, de Keulse kunststudente Gina Kokoine plus producer Zeus B. Held, van postpunk en wavefunk-compilaties als Nag Nag Nag en Nine OClock Drop. Miss Kittin en Peaches hebben er meteen een rolmodel bij. Muzikaal heet dat: Visage en Grace Jones in een Berlijnse lustkelder. Decadente Eurodisco die droogneukt met state of the art synths, en natuurlijk ruimte zat voor kinky spelletjes. Het debuut uit 1979 is zijn tijd ver vooruit. Doortastend, strak en ranzig, glimmend leer en bezwete pudenda: elektronisch cabaret met evenveel Nina Hagen als Moroder, evenzeer clubhits als performance act. De lichtjes verveelde toon en afstandelijke allures van Kokoine zijn pure punk. Prijsnummer zijn het zwoelperverse titelnummer maar vooral No GDM dat alludeert aan de sexuele dromen van de beroemde fat annex homo-icoon Quentin Crisp, net zoals later Stings Englishman in New York. Op de opvolger wordt het minimalisme grotendeels achterwege gelaten, de toon is beduidend lichter. Zoetwaterfunk en toefjes Neue Deutsche Welle sijpelen binnen. Glijmiddel is het zwoele Strip Tease, Do It Yourself de ultieme verheerlijking van solosex. In haar beste momenten, zoals tijdens afsluiter ‘Ciao Caruso’, croont La Gina als het minstens even decadente Teutoonse zusje van Lydia Lunch anno Queen Of Siam. Geknipt dansvoer voor uw decadente feestjes.