Als je in Vlaanderen of in Nederland woont, dan is de kans bijzonder klein dat je reeds van de nouvelle scène française gehoord hebt. Franse cultuurproducten zijn niet langer bon ton in onze contreien en de mediabelangstelling is zeer lauwtjes. Net daarom mis je het belangrijkste evenement van de afgelopen jaren: de plotselinge ontwikkeling van nieuw Frans poptalent. De voorbije maanden zagen al behoorlijk sterke platen van oudgediende Françoise Hardy en opkomend talent Myrtille het levenslicht; en nu is het de beurt aan Daphné om in de schijnwerpers te staan. Daphné heeft een sprookjesachtige plaat in elkaar gedraaid, met vooral lieve, trage nummers in uitgekiende arrangementen. Piano’s, violen, trompetjes, speeldozen, fluitjes, xylofonen en dergelijke meer vliegen je om de oren. Niet voor niets hielp wonderkind Benjamin Biolay mee aan de arrangementen. De heerlijke muziek met knipoogjes naar salsa of Noord-Afrikaanse ritmes vormt een wonderbaarlijke voedingsbodem voor Daphné’s fragiele stem en heerlijk spitsvondige teksten. Ik beken dat ik een schaamteloze aanhanger ben van deze okselfrisse melancholische pop. Geef Daphné een kans en kijk bezuiden de taalgrens, want ze is bijna zo monter als Björk tien jaar geleden.