When fantasies are bad / they are humiliating, zingt Jennifer Rogers in Fantasies Are Nice. Ze zingt het op een manier die doet vermoeden dat ze zelf constant door stoute fantasieën wordt geplaagd. Naïef, met een beetje schaamrood op de kaken. Van enige schaamte op ander vlak is weinig te merken bij de zusjes Rogers en hun leadzangeres Miyuki Furtado. Zo mengen ze schaamteloos de speelsheid van The Cramps met de artsy postpunk van Devo. Enthousiast wordt er heen en weer gejoeld, ze claimen in datzelfde Fantasies Are Nice zelfs het Witte Huis en het Pentagon gekocht te hebben. Een flinke dosis New Yorkse bravoure is ze niet vreemd. Helaas zijn zeven nummers waarvan twee covers (van Captain Beefheart en van The Cure) op dit (mini) album een beetje kort om een scherp oordeel te kunnen vellen. Last van weinig zelfvertrouwen hebben deze dames in ieder geval niet. Were the voice of America, scanderen ze brutaal. Daar komt uiteindelijk toch iets meer bij kijken ben ik bang.