Het Engelse The Real Losers speelt op zijn tweede plaat nog steeds snotty punkrock alsof we ons in het gezegende jaar 1977 bevinden. Een tijd waarin liedjes niet te lang mogen duren en het spelplezier veruit primeert boven elk technische kunnen. Een aantal tracks op dit wild om zich heen zwaaiende schijfje duren dan ook niet langer dan een minuut. Een wilde vamp achter de drums en twee arrogante eikels (het zijn en blijven Britten) die zang, bas, gitaar en vooral veel wilde capriolen voor hun rekening nemen zijn voldoende. Devos Mongoloid krijgt een welverdiende punkbeurt zoals gelijkgezinde bands uit een niet zo ver verleden als Supercharger, Teen Generate of Guitar Wolf het ook hadden gedaan. Veel drank, wilde feestjes en een fuck you-houding op en naast het podium, het lijkt alsof de rock weer in de roll zit. Fuck Oasis, here are The Real Losers, hun attitude lijkt ons wel wat. De twee eerste platen van het uit Sydney afkomstige Asteroid B-612 werden voor deze heruitgave, bestaande uit twee schijfjes, aangevuld met vijftien bonustracks. Het eerste schijfje is het interessantst, omdat hier de sound lekker rauw is en de heren zich nog volledig durven laten gaan. Vooral de afsluiter van de originele plaat, het tien minuten durende Chainsaw, geeft een goed beeld van waar de band voor stond. Denk Kryptonics, Powder Monkeys, Bored! en Venom P. Stinger, allemaal bands die floreerden in de glorietijd van de Australische garagepunk. Mc5, Sonics en Radio Birdman zijn voor de hand liggende bands om te coveren voor een band van dit kaliber. Jammer genoeg is op het tweede schijfje duidelijk te horen dat de heren al snel het noorden kwijt waren. De plaat klinkt zeer onsamenhangend, wellicht het gevolg van overmatig drankgebruik en onderling gekrakeel. Net als het debuut staan er een paar knappe nummers tussen, maar echt overtuigen deed de band niet tijdens zijn bestaan en ook een aantal jaren na datum overtuigen ze niet helemaal. John Q Irritated is een Duitser die onlangs is verhuisd naar New Orleans, om er boven de Funky Butt, een hippe tent aldaar, zijn intrek te nemen. Voodoo behoort er tot de plaatselijke traditie en verschafte de maffe Duitser voldoende inspiratie om een plaatje op te nemen. Blues en jazz worden vermengd met rudimentaire rocknroll met een overdaad aan blazers als toetje. Het resultaat klinkt als een fanfareversie van Billy Childish in een soulkleedje. Extravagant en swingend tegelijk is dit schijfje vooral aan te bevelen voor liefhebbers van Mardi Grass BB. King Khan, gerenommeerd soullegende en leider van The Shrines, hernieuwde zijn samenwerking met Mark Sultan aka BBQ. Beide heren maakten furore in de undergroundband The Spaceshits in de vroege jaren 1990 en ontgoochelen ook bij deze onverwachte reünie niet. Geproduceerd door DM Bob klinkt de plaat lekker rauw, meer garage dan soul, bluesy soulpunk zouden we het kunnen noemen. Wie Khan hoorde op zijn recente splitcd met The Dirtbombs weet dat we rekening moeten houden met dit heerschap. Fucked up sixtiesgeoriënteerd swingvreten, Khan en BBQ weten er alles van.