Dood aan alle hokjesdenkers, leve De Portables. De recensent krabbelt overeind, verliest roemloos de strijd met zijn eeuwige deadline en tikt Postrock in. Zijn pc zoemt en het is nacht. Alles is stil. Ik wacht op de zondvloed die nooit komen zal. Overmorgen zal de krantenlezer knikken, halfzacht en beleefd. Zoals de traditie het wil, zoals het hoort. Behalve ik. Meneer, mevrouw, we zijn te braaf, te beleefd, te welopgevoed. Spreek altijd met twee woorden, zeiden ze vroeger. Het zijn er twee teveel. Luister naar Bruce Willis van Köhn ‘Oerdegelijk’, ‘Boomlang’, ‘Vlaams’, ‘Internationaal’ en al veel te lang ‘Te Bescheiden’, ‘Te Goed’ voor deze kleigrond. Je zwijgt een dag lang, met reden. Du Bist Alice kent u als de stroomstoot die Mind The Gap56 aftrapte. One Morning Skyline, opener van de plaat, is de brok energie die elke zekerheid, elk genre, elke voorspelbaarheid omzeilt. Te bescheiden, Deblonde is God in te kleine wereld, uw wereld? Twee woorden zijn er twee teveel. Niemand hoeft me lessen te geven. Ik speel Portables Are Go! van Köhn & De Portables loeihard. Ik laat mijn demonen uit. Ik drop ze bij de buren en ren hard weg. Het heldendom laat ik aan mij voorbijgaan. Zolang De Portables het heilige vuur hebben ben ik veilig. Op Visite bij tante Klara is de weerslag van een sessie die de groep in amper twee dagen voor het radioprogramma Mixtuur opnam. Schattenjacht heet zoiets en ook De Afrekening met alle Hokjesdenkers. Op Visite toont de ware kracht van de groep, open songs, vrije expressie, spelplezier, uitmuntend samenspel en een klankdecor – luister hoe de sitar net op tijd invalt – dat kleeft. Het etiket Postrock zijn ze voorgoed kwijt. Ze staan op eigen benen, woordeloos en waardevol.