Dromen zijn oneindig in het universum dat Oneida heet. Nog steeds hevig naschokkend van psychrock-clusterbommen als Each One Teach One en Secret Wars zijn we nu beland in een klein paradijsje aan de rand van dat universum. The Eiger leidt ons binnen met weelderige vioolklanken. Zo klinkt een Oneida oase. Zo klinkt de verliefdheid van een drietal kwajongens uit Brooklyn, Hanoi Jane (zanger/gitarist), Kid Millions (drummer) en Fat Bobby (keyboards). Dat ze eigenwijs zijn, dat wisten we al maar wat ze op The Wedding voor ons in petto hebben is even verbazingwekkend als uniek. Een wirwar aan verhitte grooves, stomende stonerriffs en schitterend strijkergeweld. Het is bombastisch, het is vet als dikke jus maar het is vooral en altijd reuze spannend. Eenmaal binnen is het vooral oppassen dat je niet wegzakt in het verradelijke, psychedelische drijfzand. Lavender is eenmaal op gang zo vet als een Kyuss groove die lijdt aan een ernstige vorm van Butthole Surfers schizofrenie. Het ronkende Did I Die blaast er een riff uit die zo van Foghat kon zijn en het psychstoner monster dat The Beginning Is Nigh heet zit zo tjokvol met ideëen dat je je er het beste helemaal aan over kan geven zonder ook maar even na te denken over de gevolgen. Maar het is niet al moddervet dat de toon zet. Tussen die hypnotiserende grooves zitten enkele pareltjes verstopt die zo fijn zijn dat je ze het liefst al wiegend in je armen welterusten kust. Het tokkelfolk deuntje Run Through My Hair bijvoorbeeld past helemaal in het freakfolkstraatje en met de zomerzoete afsluiter August Morning Haze sluit Oneida een epos af dat de koppigheid van een stel echte New Yorkse vernieuwers illustreert. Hulde.