Het kwartet rond de Italiaanse broers Ranalli heeft er vijf jaar over gedaan om een opvolger klaar te stomen voor hun vorige plaat Jammin For Smiling God. Het wachten wordt beloond met een redelijk geslaagde stonerplaat. Insider speelt een mengeling van stevig uit de hoek komende psychedelica en wat scheuten hardrock die vooral in de zanglijnen wel eens durft te irriteren. Grootste mankement aan dit soort platen is dat de sound nergens verrast en de heren keurig binnen de lijntjes van het genre kleuren. Simple Water Plans luistert goed weg, maar is door zijn gewilde aardigheid even snel vergeten. The Blackfire Revelation is een powerduo dat door zijn heavy basgeluid een beetje aanleunt bij stonerrock. Gelukkig voor ons kiezen ze niet de obligate Sabbath-sound maar prefereren ze het eerder naar southern rock neigende geluid van zowel MC 5 als Blue Cheer. Van deze laatste zet het duo een geslaagde cover neer van de supertrack Second Time Around (met ex-White Zombie Sean Yseult als gaste) en ook I Want You Right Now van The Troggs moet eraan geloven. Beide nummers zijn typevoorbeelden van Detroitbetonpunk zoals die hoort te klinken. Jammer genoeg resteren dan slechts drie eigen nummers op deze ep, waardoor we voorlopig een beetje op onze honger blijven zitten. De plaat werd geproduceerd door Jerry Teel en die heeft duidelijk zijn verleden als Chrome Cranks-lid doorgedrukt bij John R. Fields en Ryan Haney. Het stevige geluid dat de band nu reeds heeft, zal middels hun uitgebreide toer met Unsane allicht nog vetter gaan klinken, waardoor we reikhalzend uitzien naar hun aankomende full-cd. Monopoli komt uit Washington en hoopt met zijn vijf tracks tellende debuutschijfje brokken te maken. Dertien minuten nemen de vier heren om zich zo veelzijdig mogelijk voor te stellen. Vier van de vijf nummers zijn naar onze bescheiden normen wel zeer brave gitaarliedjes. We zien de band zo voor ons: wegdromend in ijle gitaarlandschapjes, een Kingpin en Bicycle Thieves waardig. Het nummer Fast Enough To Kill You steekt met kop en schouders boven de rest uit, wellicht door zijn power en uitmuntend songschrijverschap. Van ons mogen ze vooral deze kant van hun talent verder uitspelen als het tot een volgende release komt. Het eveneens uit Washington DC afkomstige Medications grossiert ook in liedjes, maar dan liedjes met net dat ietsje meer (pop-)punk en weerhaakjes. Van zodra de band begint, horen we al dat ze lid zijn van de alsmaar verder om zich heen grijpende Dischord-familie, al halen ze nergens het niveau van een Fugazi. De bandleden verdienden hun sporen in ons volslagen onbekende bands als Faraquet en Smart Went Crazy en toerden met die bands onder meer met het alomtegenwoordige Fugazi. Wellicht ook vanwege die positieve ervaringen dat Fugazis Brendan Canty de honneurs waarnam inzake productie. Jong grut dat kickt op Burning Airlines zal verdrinken in schoonheid bij het beluisteren van deze plaat, maar voor ons zijn de weerhaakjes niet scherp genoeg. En achtergrondlawaai maken onze buren al genoeg.