Stoere, met metalgitaren geïnjecteerde powerrock op het eerste nummer. Noisy brokken gitaar als vervolg. Track drie: gesjeesde kermisfunk met surfinvloeden. De vierde compositie schakelt halverwege over naar lome dub. Wat is dit in godsnaam voor een plaat? Een dwarsdoorsnede van het menselijk muzikaal kunnen anno 2005? Een aan een raket vastgemonteerde compilatie, bedoeld voor marsmannetjes? Niets van dit alles: ‘Rude’ is gewoon de jongste uitgave van gitaarbeest Pierre Vervloesem, die je zou moeten kennen van zijn werk bij X-Legged Sally en A Group. In de beste traditie van beide vorige projecten, loodst hij en zijn collega’s (op bas, sampler en drums) bereidwilligen zeventig minuten lang door een complexe wereld van progrock, funk, en experiment waarin geen enkele riff langer dan twintig seconden wordt volgehouden. Hoewel de klemtoon vanzelfsprekend op gitaargeluiden ligt, is dit zeker geen voer voor doorsnee-rockers. Pierre zal het eerder moeten hebben van freejazz-verslaafden, experimentalisten en zenuwlijders. Ook muzikale omnivoren kunnen hun hartje ophalen, want Vervloesem & co. is op het instrumentale ‘Rude’ lekker kwistig met knipoogjes naar John Zorn, Red Hot Chili Peppers, Jah Wobble, Jane’s Addiction, etc. Warm aanbevolen voor Gonzo-lezers met het hart op de juiste plaats.