Was de vloedgolf van reissues die ons enkele maanden terug te beurt viel niets meer dan de voorbode van nieuw werk? Geen idee, de wegen van de marketing zijn vaak onduidelijk, kronkelig en boven alles leiden ze al te vaak de aandacht van de essentie af. Er is nieuw solowerk van Eno. We hebben er lang op gewacht. Eno liet zich de laatste jaren meer opmerken door het maken van installaties, het producen van andermans platen en het geven van lezingen dan door zijn eigen muzikale werk. Met Another Day On Earth neemt hij de draad weer op. This opent de plaat en maakt onmiddellijk een duidelijk statement. Eno is meer dan enkel de gevierde ambientpaus waardoor hij bekend werd. Eno begon zijn carrière in de popmuziek (Roxy Music), werd samen met Robert Fripp de grondlegger van de ambient, maar bleef altijd een gepassioneerd popmuzikant en devoot liefhebber van het genre. Ook zijn zwak voor de grote emoties laat hij op Another Day On Earth, onder andere in het meesterlijke And Then So Clear ,naar bovendrijven. Eno speelt het spel slim en rijdt hier zijn eigen parcours. Another Day On Earth is geen concurrentiestrijd met de nieuwe lichting elektronicaproducers geworden en is haast vrij van referenties (Eno zelf is de referentie). Het is een mooie, gevarieerde popplaat van een pionier die -een terechte bedenking- nadrukkelijk blijft hangen in een jaren 1980 sfeer en net daardoor vaak ouderwets en gedateerd klinkt. Geen klassieker dus, maar wel erg degelijk.