Volgens de bio zou deze Duitse band een grindcoreverleden hebben, maar dat is aan dit schijfje niet meer terug te horen. Wat we wel horen is een kwintet dat doorheeft dat grind niet meer verkoopt, maar sferische metal in de lijn van Cult Of Luna en de meesters van het genre Neurosis wel. Lang uitgesponnen nummers met een uitgesproken melancholische inslag, afwisselend hard en zacht, meestal heel sferisch en intrieste teksten, wat wil een Duitser nog meer? Maar dan komt een tenenkrullende zanger die thuishoort in een depro-popbandje de boel verknoeien, niet eens doorhebbend dat het leven bestaat uit het maken van keuzes. Zo ook hier: zingen we in het Engels of in het Duits? Beide talen afwisselen zorgt namelijk voor een ongehoorde janboel. ira, met alleen maar kleine lettertjes, springt op een modieuze kar maar mag er wat ons betreft onmiddellijk aan de andere kant weer afdonderen.