Love Songs Out of Tune

Wim Avonts drumde ooit bij Milk The Bishop, vuurde daarna Virginia Woolf aan en doet bij Falconetti rare dingen met Mario Vaerewijck van Insekt. Onder het ietwat ongelukkig gekozen pseudoniem W. Victor debuteert de man nu ook als solo-artiest. ‘Muziek voor kapotte cruiseschepen’ was het eerste wat ons te binnenschoot bij beluistering van ‘Love Songs Out of Tune’. Omdat daar natuurlijk niémand wat aan heeft, geven we graag wat meer uitleg. Laat ons maar meteen beginnen met het slechte nieuws: nu en dan wordt er – met behulp van chanson-harmonica’s en hoempa-bassen – iets te schaamteloos op een cabaret-ambiance aangestuurd. Zo dachten wij bij ‘Can’t Tame The Devil In Me’ onwillekeurig aan Herman van Veen en dat is niét ons idee van a good time. ‘Siberia’ is dan weer een twijfelgeval: heel mooi nummer, maar de tekst – ‘It’s cold and dark in Siberia/(…)/don’t send me to Siberia’ – blíjft ons dwars zitten. ‘Hunted Man’ – en hierna houden we op met zeuren, beloofd – is een goeie poging tot een badass folksong, maar de gitaar klinkt jammer genoeg braver dan Peter, Paul én Mary, die samen een oudje de straat overhelpen. Bring on the good news! ‘Dirty Jack’ is wél goed: een op een gebroken tangoritme voorthinkende song, waarin zowat alles de unheimlichkeit van Kees van Kootens Vieze Man uitstraalt, niet in het minst het hoofdpersonage zélf. Ook ‘On a Bright Summer’s Day’ is er knal op: jaren vijftig lounge-jazz met knappe blazers en een koortje ijler dan het gewauwel van Herman Decroo, daarvoor zakken wij graag onderuit, bij voorkeur met een bel cognac van een goed jaar in de hand. ‘Someone out there’, tenslotte, is wat je krijgt als die van Calexico aan de musette hebben gezeten. Het bestààt – we hebben het zelf gehoord – het is goed en het staat met rugnummer acht op het plaatje van W. Victor.