Zenuwen borrelen ongewild op, lichaamstemperatuur stijgt genadeloos en gedachten flitsen ongecontroleerd door je kop. Uit pure waanzin schreeuw je het uit. Van pijn en radeloosheid. Slechts fragmentarisch prevel je iets zinnigs. Hysterie. Honderd jaar geleden dacht men dat vrouwen met hysterie een vagina dentalis hadden, met vlijmscherpe tanden. Zo wil het Izegemse trio Zander dan ook klinken. Messcherp en hysterich klinken ze allerminst. Ze maken electropopnummers met een sterke jaren1980 inslag. Invloeden van Depeche Mode en Joy Division zijn duidelijk te horen al klinkt Zander veel zoeter. Naarmate het album vordert krijgt de elektronica de bovenhand. De plaat weet op schaarse momenten de grijze middenmoot te overstijgen. De intro van Craving zou een perfecte soundtrack bij een eenzame herfstavond zijn en Speed begint als zwoele chill out. Geen slecht album, maar niet origineel genoeg.