Casey Spooner en Warren Fischer hebben een nieuw kindje, en de Amerikaanse kunstwereld vindt het een schatje. Het duo werd immers een tijd terug binnengehaald door de geflipte New Yorkse galeriehouder Jeffrey Deitch en topcriticus Dave Hickey wilde graag een tekstje schrijven voor het boekje bij deze Odyssey. Susan Sontag deed ze zelfs een geëngageerde songtekst cadeau: We Need A War. Daar kan je al eens mee uitpakken op een opening in Chelsea, natuurlijk. En ook de gatekeepers van de muzieksector drukken Fischerspooner aan hun borst. Deze zomer zijn ze obligaat te zien op een aantal festivals zoals Pukkelpop, en reeds in mei openden ze het seizoen in Ibiza met een aantal liveshows op Manumission in de Privilege, de meest hedonistische feestjes van de afgelopen decennia. Daar passen ze met hun kitscherige imago wel, maar hun naar indie refererende, cleane electropop – denk aan Pet Shop Boys zonder het Engelse cynisme – is toch wat nieuws voor Manumission. Alleszins vielen de nieuwe nummers toch in de smaak bij het aanwezige publiek. Wat ons doet concluderen dat de drugs er dit seizoen van een behoorlijk niveau zijn, want de tracks op Odyssey zijn aangenaam popmateriaal, maar ook niet meer dan dat. De Franse hipster Mirwais kwam even uit Madonnas schoot om te assisteren bij de productie en dat hoor je. Het effect van Fischerspooners muziek is vergelijkbaar met dat van heel wat nieuwe Amerikaanse televisieseries: het is bijzonder goed gemaakt, met heel wat technische hoogstandjes, af en toe ben je geamuseerd, leef je mee of pik je wat op. Maar doorgaans dringt even later de irritatie over de gladheid en nepheid door in je hersenen en heb je genoeg gehad.