Vorig jaar strompelde ik met een vriend door de Gentse binnenstad richting Ten Days Off. We hadden ondertussen geen benul meer van de duur van ons verblijf, en wat er verder op het programma stond. Plots passeerde ons een schriele, al wat oudere kerel die ons aankeek en zich tot mijn gezel richtte. Ken ik jou niet ergens van? vroeg die in Teutoonse klinkende bewoordingen. We kregen een positief antwoord in vloeiend Duits. Bleek dat deze voor mij onbekende voorbijganger met mijn vriend in Berlijn in een muziekwinkel had gewerkt, waar ze samen na hun uren de nieuw binnengekomen draaitafels en mengpanelen uittesten. Das de Duitse Theo Parrish en hij speelt hier vanavond, werd mij ingefluisterd, en de set van Peter Grummich – want hij was het – wees uit dat die uitspraak wel enige geldigheid bezat. Na enkele 12inches levert hij nu via het hippe Shitkatapult zijn eersteling af, en meteen toen de eerste klanken me tegemoet kwamen, dacht ik terug aan die keer toen ik Moodymanns Silent Introduction in 1997 hoorde. Karakteristiek aan het geluid van Grummich is diezelfde raw edge met pompende, maar wat in de productie gesmoorde beats en zeer diepe keyboardstukken. Minder jazzy weliswaar, en bovendien is de charme van deze ongepolijste, compromisloze productiestijl zonder franjes uiteraard niet voor iedereen weggelegd. De charme van deze ongepolijste, compromisloze productiestijl zonder franjes is uiteraard niet voor iedereen weggelegd. Daarom kan ik me voorstellen dat Switch Off The Soap Opera niet iets is voor liefhebbers van techno gemaakt met de nieuwste software en plug-ins, waarin alles mooi werd afgelijnd. Los van het lawaaierige experiment The Kids Play In The Park, kan ikzelf daarentegen alleen maar enthousiast zijn.