Vier jaar heeft het geduurd vooraleer de broertjes Schwarz een tweede album uitbrachten. Toch lijkt het alsof ze nooit echt van de dansvloer zijn geweest, door intensief en veel gesmaakt remixwerk, een mixcompilatie en een aantal 12inches. We hadden kunnen verwachten dat Tiefschwarz een tiental clubhits bij elkaar zou gooien als opvolger voor hun debuut op Classic. Maar ze maakten het er zichzelf niet zo makkelijk van af, en ze produceerden een volwaardig album in de klassieke betekenis van het woord. Hier en daar dus een heupwieger, af en toe een rustig nummertje, bijdragen van heel wat gasten die hun stem leenden – vooral Tracey Thorn van Everything But The Girl valt op -, afgeronde songs volgens het popprocédé Eat Books bevat het allemaal. Warning Siren is een leuke binnenkomer met een zanglijn van Matt Safer van The Rapture en werd – net als de hele plaat – zeer glad geproduceerd. Toch moeten we hier meteen wat bemerkingen bij plaatsen, zij het omwille van subjectieve redenen: we zijn bijvoorbeeld nooit wild geweest van The Rapture, en buiten wat buitensporige hoge geluidjes verontrust deze gelikte track niet, ondanks zijn titel. Voorts is dit een voorbeeld waarom we Tiefschwarz al geruime tijd met argusogen volgen, want het voorzetsel dat heren aan hun achternaam plakten – getuigend van hun grote liefde voor deep house – kunnen ze nu echt wel in de vuilbak gooien. Deze tracks zijn immers metalen glimhouse, niet meer de donzige boompty variant. Los daarvan blijft dit een sterk album dat nog wel even zal nazinderen in de scène en is dit in zijn geheel – eerlijk is eerlijk – een uiterst knap werkstuk met bijblijvertjes als Wait & See, Schmetterlingsflügel, het in acid gedoopte Original of de single Issst. Is this what it is?, vraagt de vocaalsample zich daarin af. Blijkbaar wel, maar het volstaat ruimschoots.