The Experimental Blues Band is een Luiks trio dat deel uitmaakt van het collectief Jaune-orange waarvan ook nog bands als MrPoulpy, Seasick en Girls In Hawaii deel uitmaken. Na Boogie Bastards brengen ze nu hun tweede minicd uit met opnieuw zes nummers onvervalste boogiepunk. Het geluid van deze Waalse band zweeft tussen The Cramps, Speedball Baby en de onvervalste blues zoals het Fat Possum-label die presenteert. Dat resulteert in een paar zeer geslaagde tracks, waarbij Boogie Downtown met zijn slepende gitaarlick, vervormde zang en vlot meezingbaar annex simpel refreintje een psychobillyklassieker in wording is. We verwachten nog net dat extraatje meer bezieling en een iets minder proper geluid om helemaal overstag te gaan. Green Cookie mag dan wel een Grieks label zijn, surf en aanverwante feestmuziek kent geen grenzen. The Star & Key Of The Indian Ocean komt uit het Franse Nantes en is met Vintage Soup reeds aan zijn derde album voor het label toe. De band brengt enerzijds zeer geslaagde surfdeuntjes die de sfeer van de fifties en oude tv-series oproepen, maar anderzijds wordt er ook gezongen op zowat de helft van de tracks. En daar wringt het schoentje. Het is natuurlijk gedurfd om zang te introduceren binnen het kader van surfmuziek, maar de gezongen nummers zijn te veel garage en de stem van de man te irriterend om van een geslaagd werkstuk te gewagen. Jammer voor de superieure instrumentale nummers, want die worden telkens met een vocale track afgewisseld, zodat dit schijfje nog maar zelden integraal door de stereo zal worden gejaagd. Moe Green Specials komt dan weer uit Antwerpen en genereerde zijn leuke naam uit zowel de Godfather-films als uit de tv-reeks The Sopranos. Een Moe Green Special is een term die in die spektakels wordt gebruikt als je een kogel door een oog krijgt geknald. Gelukkig is de muziek van deze band minder luguber dan de afkomst van zijn naam doet vermoeden. Veel minder rock of surf ook, wel de sfeer van westerns, droge woestijnen, tequila, cactussen, ruige cowboys die een net pak hebben aangetrokken om de frulletjes van de jurken (en meer!) van de knappe dames te mogen bepotelen. Een Mexicaans feestje kortom. De twaalf nummers kunnen zo de soundtrack vormen voor een poepchique western die er niet in slaagde Ennio Morricone te doen herrijzen. Net door zijn niche-karakter is dit schijfje pure exotica en een zeer leuk zomers item.