Popmusic for lost souls swinging to the next century, this is a higher state of unconsciousness . Was zijn debuut Parts Water nog een schuchtere zoektocht, dan is Tainted Lunch een viriele, rauwe, pure, onversneden popplaat die hevig bonkt op de deur van de 23ste eeuw. Er is niemand thuis en ook het antwoordapparaat doet het vandaag en morgen eigenlijk nooit niet. After Disaster heet de gestoorde popopera, de clash tussen Safety Scissors (niet Sisters) en Kevin Blechom. Het niemendalletje heeft genoeg levenswijsheden in zich om een zillion jaar ver te springen. Ik verander mijn levensmotto en ben een vrij man vastgeketend aan deze plaat. Klein en tegelijkertijd groots, geperst op een fonkelend zilveren schijfje. Die middag op de meeting besliste iemand om de grote middelen boven te halen. De grote middelen heten Kevin Blechdom, Erlend Øye en Vladislav Delay. Het werkt, ze zorgen voor een meerwaarde, zijn goed voor de moraal en tillen de plaat naar een ander niveau, waar geen mens ooit kwam (zei een donkere off-screen stem die het weten kan). Matthew Patterson, samen met Sutekh en Kit Clayton één van de sterkhouders van de elektronicascène uit San Fransisco, heeft een voorliefde voor Berlijn, housemusic die uit de richel loopt en popdeuntjes die pretentieloos alle kanten uitzwalpen. Het is een combinatie die werkt, minder zwaar op de maag ligt dan die andere plaat voor fijnproevers (Plat Du Jour van Herbert). De echo van het slotnummer Where Is Germany And How Do I Get There weerklinkt. Ik ben klaar om opnieuw de start te nemen, like a Rollercoaster.