Wat begon als een zomers vakantiewerkje groeide stiekem uit tot een halve dagtaak met volle overuren. Het lot, iemand van de platenfirma, dropte zeven re-releases van de ambientpaus en bloedverwanten (Budd en Roger Eno cirkelen als volwaardige kometen in een baan rond de peetvader heen) in onze bus. Wat volgde was hard labeur, al hoort u ons niet klagen, veeleer zacht genieten. Drie weken en ettelijke luistersessies later vellen we het oordeel: Eno is God niet, maar wel een goede tweede. Bleven we bij The Drop en The Shutov Assembly wat op onze honger zitten, dan kregen we met Neroli, één langgerekte ambienttrip en met Music For Films III enkele copieuze luistersessies voorgeschoteld. Eno beheerst het genre dat hij uitvond, maar is te intelligent om zich te laten herleiden tot een schrale schaduw van zichzelf. De vele essays, installaties en zijn nieuwste plaat Another Day On Earth, volbloed late jaren 1970 pop, tonen de veelzijdigheid van deze muzikale inspirator en omnivoor. Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat de volle lading van reissues weinig meerwaarde biedt. Wie zich beperkt tot Music For Films, Music For Films III, Music For Airports, Ambient1/Music For Airports en zijn meesterlijke samenwerking met David Bryne (My Life In The Bush Of Ghosts) heeft de meest belangrijke platen uit ‘s mans catalogus. Wie dieper wil graven, wacht met engelengeduld op de tot nog toe niet verschenen reissues van Discreet Music en Evening Star. De twee platen waarmee Eno en King Crimsongitarist Robert Fripp het genre op de kaart zetten. Een goede tweede dus.