Dit is inmiddels al de vierde langspeler van Jason Forrest en de Donna Summer verwijzing is nu echt verdwenen zodat de identiteitscrisis afgelopen is. Gezien de energie en snelheid van zijn geluid blijft het nieuwe materiaal zich ophopen totdat het uitgespuwd wordt op plastic of vinyl. Beukers opgepast! De breakcore is hier niet meer het kind aan huis; het is op kamers gegaan en komt alleen thuis in het weekend. Vandaar dat pa zijn oude jeugdcollectie nu overheerst en op alles rock in hoofdletters gekalkt staat. Pure Cock Rock Disco dus, die zelfbedachte stijl die gezien kan worden als een mix van prog, glam, blues en punkrock met electronische kleurvlekken. Hierdoor is het album ook meteen het meest klare concept van de sample goochelaar zelve, terwijl hij voorheen nog doelloos durfde zwerven in het gebied van schemerstijlen. 36 favoriete punksongs worden gestript en in 141 seconden gepropt. De oude rotten rekenen de verdeling maar uit en tellen de korte riffs die glad in elkaar oplopen waardoor de Sex Pistols, Ramones en Exploited zijn verenigd in een feestelijke bootleg. Verder is er opzwepende bluesrock die bijval krijgt van computerspelbliepjes; en de houthakkershemden doen de pogo met de pointdexters. Forrest heeft zijn feestgangers graag gemengd en datzelfde geldt ook op artistiek vlak. David Grubbs levert een piano stuk, Laura Cantrell geeft haar stem te leen, Timeblind blaast ontspannen op de sax en de sublieme Maja Ratkje is de digitale sirene die à la Beefheart kreunt op toepasselijk vunzige blues. Dat de 4vier contributies vrij verknipt uit de draaimolen komen, is geen verassing, maar de ingewilligde eis. Men moet toch beamen dat breakcore die euforischer gebracht wordt, een langere houdbaarheidsdatum heeft en op meer plekken genuttigd kan worden, zonder onnodig water bij de wijn te hoeven doen. Het alcoholpeil blijft op 13% staan en weldra parelt het dronkenmanszweet van alle dansende lijven. Rock-out!